بررسی اومانیسم در آثار منیرو روانی پور و محسن مخملباف

اومانیسم روی کردی علمی و پژوهشی در عرصه ی جوامع در حال تحوّل از سنّت به نوگرایی است؛ از این رو، در این پایان-نامه آشنایی با مبانی اومانیسم، اندیشه های فلاسفه ی اومانیست، اومانیسم و دین و ... برای ورود به مبحث اومانیسم در ادبیّات ایران مورد توجّه قرار گرفته است، تا بدین ترتیب بتوان به ویژگی های اومانیسم دست یافت و در نهایت بتوان اومانیسم را در آثار مخملباف و روانی پور بررسی کرد. اومانیسم از قرن پانزده میلادی با مفهوم انسان محوری پا به عرصه گذارده است، امّا مدتّ ها زمان گذشته است تا کشوری مانند ایران را تحت تأثیر خود قرار دهد؛ البتّه برخی از ویژگی های اومانیسم را می توان در برخی از متون سنّتی نیز یافت؛ با این همه آن چه در ایران روی داده، گذر از سنّت به مدرنیته است. قرار گرفتن روانی پور و مخملباف در دورانی بین سنّت و مدرنیته، آن ها را، به سوی ادبیّات انسان محور سوق داده است. گذاردن مسوولیّت زندگی انسان بر دوش انسان و نه سرنوشت و عوامل ماورایی، از نمودهایی است که به ویژه در آثار روانی پور نقش برجسته ای دارد. پایان نامه از سه جستار فراهم آمده است: جستار نخست: کلّیّات و بنیادهای نظری پژوهش؛ جستار دوّم: اومانیسم در آثار نویسندگان ایران و جستار سوم: نتیجه گیری. در جستار نخست نگارنده در دو گفتار الف: مدرنیته و اومانیسم ب- اومانیسم پرداخته است. جستار دوم نیز در بردارنده ی دو گفتار الف- اومانیسم در آثار نویسندگان ایران ب- نقد و بررسی آثار روانی پور و مخملباف می باشد و جستار سوم نیز بیان گر نتیجه گیری ها است.